شناسایی مشکلات و محدودیت‏های فعالیت های نظام ترویج کشاورزی از دیدگاه کارشناسان ترویج کشاورزی(مطالعه موردی حوزه ستادی وزارت کشاورزی و مرکز استان قم)

ترویج در ایران با حدود 60 سال سابقه فعالیت هنوز دارای برخی مشکلات و موانع است، به گفته پژوهشگران در طی این سال‏ها ارایه خدمات به کشاورزان موفق و رضایت‏بخش نبوده است. با توجه به مشکلات موجود، شناسایی و بررسی همه جانبه این مسایل در جهت اصلاح وضع موجود امری ضروری و اجتناب‏ناپذیر است. از این رو هدف پژوهش حاضر، شناسایی و اولویت‏بندی مشکلات نظام ترویج کشاورزی است. روش تحقیق از نوع پیمایشی بوده و نمونه آماری آن 117 نفر از کارشناسان ترویج کشاورزی بوده‏اند که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه‏ای انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفته‏اند. ابزار گردآوری داده‏ها، پرسشنامه‏ای بوده که پایایی و روایی محتوا‏یی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ (92/.) و پانل متخصصان تأیید شده است. نتایج تحقیق نشان داد که مهم‏ترین مشکلات نظام ترویج کشاورزی به ترتیب اولویت، مشکلات مربوط به تحقیقات (منطبق نبودن تحقیقات با مشکلات و نیاز‏های روزمره کشاورزان)، مدیریت منابع انسانی‏(سطح پایین انگیزش و مسئولیت‏پذیری پرسنل ترویج)، اداری‏(تبعیض حقوقی کارکنان ترویج به نسبت سایر دستگاه‏های اداری)، توسعه منابع انسانی‏(عدم تطابق برنامه‏های درسی دانشکده‏های کشاورزی با نیاز روز)، اجرایی(کمبود بودجه)، اجتماعی ‏(مهاجرت جوانان تحصیلکرده روستایی به شهرها) و فیزیکی‏(پراکندگی مزارع) می‏باشد.